פאטה מורגנה | מאירה גרוסינגר / فاتا مورغانا | مائيرا غروسينغر /
Meira Grossinger | Fata Morgana
פאטה מורגנה | מאירה גרוסינגר /
فاتا مورغانا | مائيرا غروسينغر /
Meira Grossinger | Fata Morgana
פאטה מורגנה | מאירה גרוסינגר
המיצב פאטה מורגנה הוא סביבה פיסולית שבנתה מאירה גרוסינגר במיוחד לחלל הגלריה באום אל-פחם. המיצב מעורר חוויה מתמשכת בזמן, כאשר בכל זווית מתגלה פן נוסף המרכיב את השלם, וכך אנו, הצופים, משתתפים פעילים בו. בעודנו מקיפים את הפסלים נוצר בנו מצב תודעתי של דריכות מתמדת בעולם מסתורי, מושך ומרתיע בו-בזמן. הלא-אנושי משתלב באנושי ומוטען בחיות מאיימת. במיצב הזה נושבת הרוח היצירתית חסרת הגבולות, אמנות "גבוהה" בצד אמנות "נמוכה", אמנות שהפסיקה להציע שבירת מסגרות אמנותיות ומציעה שבירת טאבואים כתחליף. שם התערוכה, פאטה מורגנה, מבטא כמיהה בלתי ממומשת שנובעת מרצון עז וצורך קיומי לציפייה ותקווה, הטומנות בחובן אכזבה וגם ייאוש ומימוש בלתי אפשרי. פטה מורגנה היא חזיון תעתועים שאינו מספק פתרון של ממש.
באווירה כזו גרוסינגר יוצרת קבוצות של פסלי דמויות המבטאות מצבים נפשיים של סבל, חרדה, סכנה או טראומה, מצבים של דריכות מתמדת, מצבים קיומיים המתייחסים לאירועים שהתרחשו לכאורה בחייה או עדיין מתרחשים סביבנו בארץ ובעולם. הפסלים מצופים חומר תעשייתי אחיד המשמש לבנייה, כביטוי להתאבנות בזמן, לקיבעון, לחוסר תנועה.
בחלל התערוכה מוצבות בובות מטולאות בדמות בעלי חיים, עשויות סמרטוטים ושאריות בדים לאחר שימוש, מקצתן פרוותיות ונעדרות שלמוּת. הבובות הן חלק מסדרה שיצרה גרוסינגר ב-2018–2020. הן מבטאות את ההבנה שגם בעלי החיים אינם חיים בהרמוניה מושלמת בטבע – גם הם הורגים זה את זה, והאדם גם הוא עוזר לכך. אלו לא בובות משחק, אין בהן מתיקות או תמימות. יש בהן עיוות כלשהו, הן משדרות פחד, טראומה וחרדה, ולמעשה, הן פוחלצים של בעלי חיים. גרוסינגר יצרה פיסול "קרוע איברים", מעין קרביים של בעל חיים, שאינם מעלים על הדעת או אפילו מזכירים את בעל החיים המקורי.
באופן אבסורדי עיקרו של המיצב הוא במה שלא נראה בו. האמנית לא נוגעת בכל הדברים, אך הצופה בכל זאת מודע להם ומשלים את מה שאינו נראה בעזרת המקדם התרבותי שלו. הצופה מודע למקור היגון בעוד הצבע שצובע את העולם חדל להתקיים. הפסלים צבועים בצבע ניטרלי, כאשר ה"עור" שלהם חשוף כקליפה. גרוסינגר מאתגרת את הצופים בשאלה: כיצד אנו כחברה מפנימים התניות קוגניטיביות ולומדים לקבל נוכחות אלימה כמובנת מאליה? ומהו האנושי לעומת הלא-אנושי?
فاتا مورغانا | مائيرا غروسينغر
العمل التركيبي فاتا مورغانا هو بيئة نحتية أنشأتها مائيرا غروسينغر خصيصًا لفضاء صالة العرض في أم الفحم. يثير هذا العمل التركيبي تجربة متواصلة في الزمن، وفي كل زاوية ينكشف جانب آخر هو جزء من الكل، وهكذا نكون نحن، المشاهدون، مشاركون فعليون في العمل. بينما نحيط التماثيل تتشكل لدينا حالة وعي من اليقظة المتواصلة في عالم خفي، لافت للنظر ورادع في الوقت نفسه. اللاإنساني يندمج مع الإنساني ويُشحن بحيوية تهديدية. تهب في هذا العمل التركيبي روح الابداع الخالية من الحدود، فن "رفيع" إلى جانب فن "هابط"، فن توقف عن عرض كسر الأطر الفنّيّة ويقترح تحطيم الطابوهات كبديل. اسم المعرض، فاتا مورغانا، يعبر عن حنين لم يتحقق ينبع من الرغبة الشديدة والحاجة الوجودية للتوقعات والأمل، التي تكتنف داخلها خيبة الأمل واليأس وتحقيق غير ممكن. فاتا مورغانا هو سراب لا يوفر حلًا حقيقيًا.
في مثل هذه الأجواء تخلق غروسينغر منحوتات لشخصيات تعبر عن حالات نفسية من المعانة، القلق، الخطر أو الصدمة، حالات من اليقظة الدائمة، حالات وجودية تتعلق بأحداث كأنها حدثت في حياتها أو ما زالت تحدث حولنا في البلاد وفي العالم. المنحوتات مغطاة بمادة صناعية واحدة تُستخدم للبناء، كتعبير عن التحجر في الزمن، الثبات، انعدام الحركة.
اختيار أسماء الأعمال في المعرض مستقاة من مجرد كوننا قرية عالمية تستجيب خلال وقت قصير لكل ما يحدث في العالم: يتنقل البشر من مكان إلى مكان في أعقاب صراعات بين الأمم، حروب، تهجير أو مجاعة. الإعلام يرد بسرعة، العالم أصبح يعتمد على المعلومات و"الوسيط هو الرسالة"، التعبير الذي وضعه لأول مرة مارشل مكلوهان عام 1964. تشكلت هذه الأعمال في السنوات الثلاث الأخيرة، خلال الحرب الروسية الأوكرانية الدامية، والصين تستولي على التبت، والحرب المليئة بالضحايا في السودان والحالة الهشة المحفوفة بالمخاطر والعمليات التي تسود في إسرائيل.
في فضاء المعرض "دمى" مرقعة على شكل حيوانات، مصنوعة من الخرق وبقايا أقمشة مُستعملة، بعضها مخملية بعيدة عن "الكمال". "الدمى" هي جزء من سلسلة أنشأتها غروسينغر في السنوات 2018-2020. وهي تعبر عن الوعي بأن الحيوانات أيضًا لا تعيش في انسجام كامل في الطبيعة – وهي أيضًا تقتل بعضها، والإنسان هو الأخر يساعد على ذلك. هذه ليست دمى للعب، لا يوجد فيها الطيابة أو السذاجة. فيها تشويهات معينة، تبث الخوف، الصدمة والقلق، وعمليًا هي محنطات لحيوانات. غروسينغر صنعت منحوتات "ممزقة الأعضاء"، تشبه أحشاء الحيوانات، وهي لا توحي ولا ترمز حتى إلى الحيوان الأصلي.
على نحو عبثي نرى إن أساس العمل التركيبي هو ما لا نشاهده فيه. الفنّانة لا تلامس جميع الأمور، لكن المشاهد يدرك رغم ذلك الأمور ويقوم باستكمال ما لا يُرى بمساعدة معامله الثقافي. يدرك المشاهد مصدر الأسى بينما اللون الذي يطلي العالم يتوقف عن الوجود. المنحوتات ملونة بلون حيادي، "الجلد" مكشوف كقشرة. غروسينغر تتحدى المشاهدين مع السؤال: كيف لنا كمجتمع استبطان الاشتراط المعرفي ونتعلم تقبل الحضور العنيف كأمر بديهي؟ وما هو الإنساني مقابل اللاإنساني؟
Meira Grossinger | Fata Morgana
Meira Grossinger's installation Fata Morgana is a site-specific sculptural setting created especially for the gallery in Umm el-Fahem. Every angle reveals a new facet that makes up the whole, evoking a continuous experience and making the viewers active participants. As we walk around the sculptures, we become engulfed by a mindset of constant vigilance within a mysterious world, both fascinating and daunting at the same time. The non-human blends with the human and is charged with a threatening vivacity. The installation is imbued with an unlimited creative spirit, featuring "high" art alongside "low" art, art that no longer shatters artistic boundaries, now shattering taboos. The title of the exhibition, "Fata Morgana," expresses an unfulfilled longing that stems from a strong desire and an existential need for hope that entails disappointment and despair; the term refers to a mirage, an illusion which promises no real solution to one who approaches it.
Grossinger orchestrates ensembles of sculpted figures that convey mental states of suffering, anxiety, danger, trauma, and permanent alertness; existential states alluding to events that allegedly occurred in her life or ones that are still occurring around us in Israel and the world. The sculptures are coated with a uniform industrial substance used in construction, expressing petrification, fixation, and stasis.
Quilted animal figures made of rags and fabric scraps, some made of synthetic furs, screaming imperfection, are installed in the space. The doll-like figures are part of a series created by Grossinger in 2018–20, articulating the insight that even animals in nature do not live in perfect harmony; they also kill each other, often with man's assistance. These "dolls" were not intended for play. They lack sweetness and innocence. Somewhat distorted, they convey fear, anxiety, and trauma. Grossinger's dismembered sculptures are akin to taxidermies, "innards" which neither conjure up nor resemble the original animal.
Paradoxically, the essence of the installation lies in what it leaves out. The artist does not touch directly on all the themes at the core of the work, but the viewers are nevertheless aware of them and fill in the gaps with their cultural knowledge. They are well-aware of the source of grief since the world has lost its color. The sculptures are painted in a neutral hue, their "skin" exposed as an empty shell. Grossinger confronts the viewers with the question: How do we, as a society, internalize cognitive conditioning and learn to accept a violent presence as a matter of course? What is the "human" as opposed to the "non-human"?