פהד חלבי, הילד בחולצה הכחולה
תערוכת היחיד של פהד חלבי בגלריה לאמנות באום אל-פחם היא אבן דרך ביצירתו של האמן, המציגה את ההתפתחויות העכשוויות בעבודתו. חלבי, יליד 1970, גדל במג'דל שמס. לפני כעשור היגר לאירופה וביסס את חייו בהמבורג, גרמניה. לאורך השנים הוא עובד בסוגי מדיה שונים, בעיקר בציור ובווידאו, וכמה מעבודותיו נחשבות לאיקוניות בשדה האמנות המקומי.
כמו תערוכות אחרות של חלבי, גם נקודת המוצא של תערוכה זו קשורה לזהות האמן – הזהות שאליה נולד ועימה הוא חי ונודד בעולם. החזרה של חלבי אל נושא הזהות היא חזרה עיקשת ואירונית בכך שהיא מפגינה את חוסר המוצא של עצמה ואת הזהות כהוויה פרדוקסלית ומורכבת. התערוכה מלאה דיוקנאות – מצוירים, מצולמים – ביניהם דיוקן האמן עצמו ובני משפחתו. בדומה לאתר הבנייה ומטבח המסעדה, אתרים שחלבי תיאר בעבודותיו במשך השנים, גם הדיוקן הוא זירה של אבסורדים פוליטיים שמתוארים דרך התבוננות על המציאות מנקודת מבט חיצונית ופנימית בו-בזמן.
בתערוכה הנוכחית ממקם עצמו חלבי ביחס לנושא הגזע – מושג שהוא כמעט טאבו בחברה הישראלית, ומסמן זהותי בולט בחברה הגרמנית שבה הוא חי. הוא מספר:
"בעשר השנים האחרונות נדדתי בין כמה מדינות בעולם והכרתי אנשים מכל העמים, הגזעים והלאומים. זה העניק לי נקודת מבט רחבה על המהות האנושית ועל הבסיס המשותף לבני האדם באשר הם. כשהתחלתי ללמד אמנות בהמבורג, הילדים בקבוצה הגיעו מרקעים תרבותיים ואתניים שונים. שמתי לב שכבר בגילאי ארבע עד שש, ילדים בעלי צבע עור כהה מאמצים את ההגדרה המערבית של צבע הבז' הבהיר כמסמן האולטימטיבי של 'צבע עור'. הדבר הדליק אצלי נורה אדומה, והתחלתי לחשוב על עומק הגזענות בתרבות ובחיי היום-יום".
חלבי מזהה בצבע העור אלמנט שהוא יכול לייבא אל מרחב הציור באופן שלעולם לא יוכל להיות אלמנט ציורי בלבד, המנותק מהקונוטציות החברתיות והפוליטיות שלו. בדיוק כמו פועלי הבניין, עובדי המטבח, המהגרים והפליטים שהופיעו בעבודותיו בעבר, צבע העור הוא תבנית "שקופה", כזו שעלינו להתאמן לראותה, נקודת עיוורון חברתית מועלמת ומוכחשת, שהאמנות יכולה לא רק להראות, אלא גם להראות כיצד רואים אותה.
פתיחה חגיגית: 20.5.23 בשעה 12:00
התערוכה פתוחה בכל יום א'-ה' ובשבת
בין השעות 9:00-15:00.
אוצרת: לאה אביר
فهد حلبي الطفل ذو القميص الأزرق
معرض فهد حلبي الفردي في صالة العرض للفنون أم الفحم هو علامة فارقة في أعمال الفنّان، والذي يعرض التطور الحالي في أعماله. ولد فهد حلبي عام 1970 وترعرع في مجدل شمس. قبل حوالي عقد من الزمن هاجر إلى أوروبا واستقرت حياته في هامبورغ، ألمانيا. على مر السنين عمل في أنواع مختلفة من الوسائط، وخاصة التصوير الزيتيّ والفيديو، وبعض أعمالها تعتبر أيقونيّة في حقل الفن المحليّ.
على غرر معارض أخرى له، أيضًا في هذا المعرض ترتبط نقطة الانطلاق بهويّة الفنّان – الهويّة التي ولد معها ويعيش ويتجول معها في العالم. عودة فهد حلبي إلى موضوع الهويّة هي عودة عنيدة وساخرة حيث تظهر انعدام منشأها هي ذاتها وتظهر الهويّة ككينونة من المفارقة والتعقيد. المعرض ملئ بالبورتريهات – المرسومة، المصورة – وبضمنها بورتريه الفنّان نفسه وأفراد عائلته. مثل موقع البناء ومطبخ المطعم، المواقع التي يصفها فهد حلبي في أعماله على مدار السنين، أيضًا البورتريه هو حلبة لحالات العبث السياسيّ يتم وصفها عن طريق تأمل الواقع من منظور خارجيّ وداخليّ على حد سواء.
يموضع فهد حلبي نفسه في هذا المعرض مع مسلة العرق – المفهوم الذي يعتبر بمثابة الطابو في المجتمع الإسرائيلي، وهو مؤشر هوياتيّ بارز في المجتمع الألماني الذي يعيش فيه. ويقول:
"في السنوات العشر الأخيرة تنقلت بين عدة دول في العالم وتعرفت على أشخاص من جميع الشعوب، الأعراق والقوميات. الأمر الذي منحني وجهة نظر واسعة حول ماهية الإنسانية والأساس المشترك لبني البشر بصفتهم هذه. عندما بدأت تدريس الفن في هامبورغ، الأطفال في المجموعة كانوا من خلفيات ثقافية وعرقية مختلفة. لاحظت أنه في سن الرابعة عشر وحتى السادسة عشر كان الأطفال من ذوي البشرة الداكنة يتبون التعريف الغربيّ للون البيج الفاتح كعلامة نهائيّة "للون البشرة". الأمر الذي أضاء الضوء الأحمر، فبدأت بالتفكير على عمق العنصريّة في الثقافة وفي الحياة اليوميّة".
يرى فهد حلبي في لون البشرة عنصرًا يمكنه احضاره إلى فضاء التصوير الزيتيّ على نحو لا يمكنه أن يكون مجرد عنصر رسم فقط، منعزل عن دلالاته الاجتماعيّة والسياسيّة. تمامًا كما يفعل عمّال البناء، عمّال المطبخ، المهاجرون السياسيون في أعماله السابقة، فلون البشرة هو قالب "شفّاف"، علينا التدرب على رؤيته، نقطة عماء اجتماعيّة، يتم إخفاءه وانكارها، يستطيع الفن ليس فقط رؤيتها، بل أيضًا تبيّان كيف نراها.
افتتاح احتفالي: 20.5.23 الساعة 12:00
المعرض مفتوح أيام الأحد – الخميس ويوم السبت
الساعات 9:00-15:00
القيّمة: ليئه أبير
Fahed Halabi The Boy in the Blue Shirt
Fahed Halabi’s solo exhibition at the Umm el Fahem Gallery is a milestone for the artist and presents the current developments in his work. Halabi was born in 1970 and grew up in Majdal Shams. He immigrated to Europe around a decade ago and settled in Hamburg, Germany. He has worked in various forms of media over the years, primarily painting and video, and some of his works are considered iconic in the local art scene.
Like Halabi's other exhibitions, the starting point of this one is related to the artist's identity – the identity he was born with and the identity with which he lives and travels through the world. Halabi's insistence on returning to the topic of identity is stubborn and ironic in that it demonstrates both its own lack of origin and the idea of identity as a complex and paradoxical experience. The exhibition is full of portraits, both paintings and photographs, including a portrait of the artist with his family. Like the construction site and restaurant kitchen – sites Halabi depicted in his works for years – the portrait, too is an arena of political absurdities depicted by observing reality simultaneously from an external and internal perspective.
In his current exhibition, Halabi positions himself in relation to the theme of race – a topic that is almost taboo in Israeli society but serves as a prominent identity marker in German society where he now lives. He says:
“I have lived in several countries around the world over the last ten years and met people from all cultures, races and nationalities. This gave me a broad perspective on human nature and on what all people have in common. When I started teaching art in Hamburg, the children in my class hailed from various cultural and ethnic backgrounds. I noticed that from ages four through six, children with dark skin have already adopted the Western concept of light beige as the ultimate marker for skin color. This set off a red flag for me, and I started thinking about the depth of racism in our culture and everyday life.”
In skin color, Halabi sees an element that he can import to the sphere of art but which can never be purely artistic, disconnected from its social and political connotations. Just like the construction workers, kitchen workers, immigrants and refugees that appear in his previous works, skin color is a "transparent" template that we must practice seeing, a social blind spot that is ignored and denied, which art can not only show, but also demonstrate how to see.
Grand opening: 12:00, 20 May 2023
The exhibition is open Sunday-Thursday and Saturdays between 09:00-15:00
Curator: Leah Abir